Osoby uznane za niezdolne do samodzielnej egzystencji mogą ubiegać się o przyznanie świadczenia uzupełniającego, zwanego potocznie – zapewne z powodu górnej granicy kwotowej - świadczeniem 500+ dla niepełnosprawnych. Komu przysługuje takie świadczenie uzupełniające?

Na mocy ustawy z dnia 31 lipca 2019 roku o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji osoby uznane za niezdolne do samodzielnej egzystencji mogą ubiegać się o przyznanie świadczenia uzupełniającego, zwanego potocznie – zapewne z powodu górnej granicy kwotowej - świadczeniem 500+ dla niepełnosprawnych.

Jaki jest cel świadczenia uzupełniającego?

 Celem świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji jest dodatkowe wsparcie dochodowe osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. Przyznawane jest osobom, których łączne przychody ze źródeł ściśle określonych w ustawie nie przekraczają kwoty 1700 złotych miesięcznie.

Komu przysługuje świadczenie uzupełniające?

Powyższe świadczenie przysługuje osobom, które:

- ukończyły 18 lat

- są obywatelami RP lub mają inny uregulowany status pobytu w Polsce

-uzyskują świadczenia ze źródeł szczegółowo określonych w ustawie w kwocie nie przekraczającej 1700 złotych (do 28 lutego 2020 r. była to kwota 1600 złotych),

-dysponują orzeczeniem stwierdzającym niezdolność do samodzielnej egzystencji, ewentualnie uzyskają takie orzeczenie w toku postępowania o przyznanie świadczenia,

- nie są tymczasowo aresztowane, nie odbywają kary pozbawienia wolności, chyba że odbywają ją w systemie dozoru elektronicznego.

 Jak otrzymać świadczenie uzupełniające ?

 Aby otrzymać świadczenie uzupełniające należy złożyć wniosek we właściwym oddziale ZUS wraz z załącznikami. Najistotniejszym załącznikiem jest orzeczenie stwierdzające, iż wnioskodawca jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Dobra wiadomość jest taka, że osoby, które takiego orzeczenia nie mają mogą do wniosku dołączyć dokumenty o stanie zdrowia wnioskodawcy (zaświadczenia lekarskie, opinie lekarskie, historie choroby i inne), na podstawie których lekarz orzecznik stwierdzi, czy osoba wnioskująca o przyznanie świadczenia jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji.

 Odmowa przyznania świadczenia - powody?

Jeżeli wnioskujący o przyznanie świadczenia uzupełniającego posiada orzeczenie stwierdzające niezdolność do samodzielnej egzystencji, to pozytywne rozpoznanie wniosku zależy od kryterium dochodowego. Wówczas należy dokonać analizy stanu faktycznego pod kątem tego, które przychody uzyskiwane przez wnioskodawcę wlicza się do sumy  przychodów, której przekroczenie powoduje odmowę przyznania świadczenia uzupełniającego lub przyznania go w niepełnej wysokości.

W przypadku gdy wnioskodawca nie posiada orzeczonego statusu osoby niezdolnej do samodzielnej egzystencji, koniecznie należy dopilnować, aby dokumentacja medyczna dołączona do wniosku była kompletna. Bez tego lekarz orzecznik może wydać orzeczenie o stanie zdrowia wnioskodawcy na podstawie niepełnej dokumentacji, co czasami może skutkować niekorzystnym rozstrzygnięciem. Zwłaszcza, że lekarz orzecznik oraz komisja lekarska mają uprawnienie do wydania rozstrzygnięcia bez badania chorego.

W przypadku niepomyślnego rozstrzygnięcia lekarza orzecznika niezbędnym jest zaskarżenie tego orzeczenia z wnioskiem o wydanie orzeczenia przez komisję lekarską, pod rygorem utraty uprawnienia do złożenia odwołania od niekorzystnej decyzji ZUS do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych, w którym wnioskodawca chciałby skarżyć wyłącznie treść orzeczenia lekarskiego.

Sposób zaskarżania niekorzystnych orzeczeń.

Przepisy nie przewidują szczególnych wymogów formalnych w zakresie zaskarżenia orzeczenia lekarza orzecznika, czy też odwołania od decyzji. Jednak celem zapewnienia możliwie maksymalnej skuteczności odwołania celowym jest zbadanie warstwy merytorycznej skarżonej decyzji przez prawnika.

Adw. Katarzyna Pogorzelska